تیشه به ریشه

در سالهای نه چندان دور، خیابان‌های رامشیر چهره‌ای متفاوت نسبت به امروز داشتند. به هر خیابانی که گام می‌گذاشتید ، درختان کهور و اُکالیپتوس ( بید) در دو طرف آن ، خطی ممتد ترسیم کرده بودند که علاوه بر زیبایی خیابان، تابستان‌ها سایه روح‌بخش خود را نثار رهگذران گرمازده می کردند. در پارک‌‌ها هم وضعیت تقریباً مطلوب بود. در پارک رضوان که بخشی از آن، سکونتگاه مهاجرین جنگ تحمیلی بود، تا اوایل دهه هفتاد مملو از درختان راست قامتی بود که در کنار هم درختسان چشم نوازی را به وجود آورده بودند. از اواخر دهه هشتاد اما ورق برگشت. درختان انبوه پارک رضوان را به بهانه توسعه فضای سبز، نقش بر زمین کردند. درختان صف کشیده در خیابان‌ها هم یکی پس از دیگری قطع شدند تا به زعم قطع کنندگان ، نمای خانه‌ها بیشتر جلوه‌گری کند و مغازه‌ها بهتر دیده شوند. اندک درختان خوش‌اقبالی هم که جان سالم به در بردند، امروزه حال خوشی ندارند و سالانه به جرم مزاحمت برای سیم‌های برق‌ چنانشان ویرایش می‌کنند که بود و نبودشان یکی است.

حدود دهه هشتاد با ورد درخت‌های کنوکارپوس به محیط زیست خوزستان ، انقلاب سبزی به وجود آمد و سرسبزی شهرهااز جمله رامشیر به طرز چشمگیری افزایش یافت. مقاومت و سازگاری این نوع درختچه‌ها با آب و هوای گرم و خشک، سبب افزایش و تکثیر خیره کننده آن شد و باعث گردید در اندک زمانی چهره شهر به کلی تغییر کند. خیابان‌ها بار دیگر جانی تازه گرفتند و سرسبزی به سطح شهر بازگشت. اما عمر این خرمی زیاد نبود. دیری نپایید که به دلایل مختلف کنوکارپوس هم به سرنوشت درختان دیگر دچار شد و خلاصه؛ باز هم نقطه سر خط.

اکنون حال شهر خوش نیست.اگر گشتی در شهر بزنید، خیابان‌ها را عریان و بی درخت می بینید. اندک درختانی هم که باقی مانده اند به فردای خود اطمینان ندارند. تنها چیزی که نظرتان را به خود جلب خواهد کرد،ساختمان‌های نوساز بی روحی است که به شکل نامانوسی کنار هم قرار گرفته اند.

آری،باید پذیرفت که درخت علاوه بر زیبایی چشم نوازی که به شهر می‌بخشد ، سپری مقاوم است در برابر گرمای جهنمی خوزستان. در این شرایط قطع درخت شاید از قتل نفس کمتر نباشد. بر ماست که نسبت به محیط زندگی خود احساس مسئولیت کنیم و به بهانه های واهی به زندگی درختان خاتمه ندهیم. متاسفانه تعداد کثیری از همشهریان کاشت درخت‌ بی‌ثمر را بیهوده و بی‌فایده می‌دانند و از این نکته غافل هستند که درختانی مانند برهان و اوکالیپتوس شاید فاقد ثمر باشند اما حضورشان در گوشه گوشه شهر سرسبزی و حیات را برای ما به ارمغان می آورد و به شهر جانی و روحی تازه می‌بخشد.

امید می‌رود با همت شهرداری و یاری مردم طبیعت دوست رامشیر، طبق برنامه ای مدون، مجددا شاهد قدکشیدن درختان در خیابان های رامشیر باشیم تا یک قدم در آبادانی شهر به پیش رفته باشیم.