تبارگرایی و خویشاوندسالاری در شهرستان همجوار

روزگاری شهرستان همجوار را با هویت *محله های* ان می شناختند. هرمحله ترکیبی از اقوام و گویش های متفاوت بود اما نوعی پیوند عاطفی در ان جغرافیای کوچک حاکم بود که هیچ کس احساس اختلاف و صف بندی و … نداشت. در ادارات هم صمیمیت و رفاقت بود . رقابت ناسالم نبود.

امروز متاسفانه این شهر به دلیل اولویت منافع بخشی بر منافع جمعی ارام ارام دارد به عنوان یکی از کانون های تفکر قومی مطرح میشود.

روزگاری ملاک و معیار استخدام و انتصاب ها صرفا شایسته سالاری و تکثر بر اساس سلسله مراتب اداری بود اما امروز *دوری و نزدیکی به آهنربای قدرت و حلقه های اطراف نمایندگان* تعیین کننده شده است.

روزگاری مجیزگویان پایگاهی در بین مردم نداشتند اما امروز انان را بر صدر نشانده و قدر می نهند. غافل از ان که :

*قلندران حقیقت به نیم جو نخرند*

*قبای اطلس ان کس که از هنر عاریست*

تبارگرایی و خویشاوندسالاری بزرگترین افت جوامع مدرن و از شاخص های اصلی عقب ماندگی های ذهنی و فکری است.

اگر الگوی ما علی(ع) و سیدالشهداست آنها بیت المال را برای همه و رنج و سختی و شهادت را برای اطرافیان خود می خواستند.

*هنوز دست گداخته ی عقیل برادر تنگدست علی از هُرم عدالت می سوزد* و جانفشانی حلقه ی نزدیکان به حسین (ع) و غوطه ور شدن انها در خون مثل ایینه ای پیش روی تاریخ است.

فاطمه سلام الله علیه طلایه دار حدیث *الجار ثم الدار* است.

ما را چه شده است که به نام انقلابیون در محراب و منبر جلوه می کنیم اما چون به خلوت میرویم تصمیمات دیگر گرفته و نامه های محرمانه رد و بدل می کنیم.؟

این مجلس در معرض ابهامات بسیار و عدم شفافیت هاست .

مجلسی که قرار بود خیزشی برای توسعه ی اقتصادی باشد به ضد خود تبدیل شده است. از ماجرای دنا پلاس تا شاسی بلند و بی خبری از قراردادهای ۲۵ ساله با چین و روسیه تا بی اطلاعی از تحرکات سیاست خارجی و بن بست برجام و بهار تورم و ….گوشه ای از این ناکارامدی هاست.

تجربه نشان داده است وقتی در کلان توفیقی به دست نمی اید باید به حاشیه ها میدان بازی داد تا هوش و حواس خلق درگیر بازی های سیاسی و قومی باشد و مطالبه گری به محاق برود.

در هیچ دوره ای چنین فضایی بر اتمسفر اجتماعی و سیاسی شهر همجوار حاکم نبوده است.

بروید چینش مدیران و تقسیم فرصت ها را در دوران نمایندگان ادوار مشاهده کنید.

*فاعتبرو یا اولی الابصار*

دوران نمایندگی مهندس محمدرضا بهمنی مصادف با اتفاقات بزرگ عمرانی و اشتغالزا بود و کمترین دخالت در عزل و نصب ها را داشت و مردم از او خاطرات ماندگاری دارند.

دوران نمایندگی حجه الاسلام سیدناصر موسوی نماینده ی فقید این حوزه ، الگوی مناسبی برای بهره گیری از همه ی ظرفیت های انسانی و مادی است.

در دوره ی نمایندگی دکتر شمس الله بهمنی هم به طور نسبی ، ملاک و معیار ناشی از رویکرد علمی و دانشگاهی و نگاه نرم افزاری به مبحث توسعه بود.

در زمان حاج اقبال محمدیان نیز حضور فرماندار جانکی(ممبینی) ، بخشداران بهمئی و مدیران بومی در ادارات کلیدی مثل اموزش و پرورش و بهداشت و مدیران عرب در اداره ی برق و …حاکی از تکثر و درک حضور همگان و رعایت تعادل بود.

البته باید اذعان کرد که همیشه جوانان رامشیر ان طور که باید و شاید در شهر همجوار به کار گرفته نشدند و این دوره به همت شورای شهر این تابو با انتخاب مهندس کردونی شکسته شد.

قومیت ها یک فرصت هستند. نباید این اهرم را به تهدید مبدل کرد. باید نگاه رنگین کمانی و شایسته سالارانه داشت .

هیچ صیادی از جوی کوچکی که به مرداب می ریزد مرواریدی صید نخواهد کرد.