معرفی یک مهارت و یک سرگرمی در رامشیر قدیم

در زمینه احیای تاریخ، فرهنگ و آداب و رسوم رامشیر ( خلف اباد)، تحقیقات ثمربخشی که از دهه‌های قبل آغاز شده بود اینک وسعت و سرعت بیشتری پیدا کرده و سبب شده اند اهل تحقیق اشتیاق بیشتری نسبت به پژوهش در زمینه تاریخ و فرهنگ رامشیری( خلف اباد) پیدا کنند.
اولین ثمره‌ی این خود آگاهی جمعی به این رخداد، تغییر در نوع نگاه نسبت به گذشته و حال رامشیر است.
ثمره ی دوم این تلاش جمعی، معنا دادن به زندگی امروز است. این امر، باعث امید و سر زندگی در بین شهروندان می‌شود و سبب می شود امیدوارانه به آینده شهر نگاه کنند.
در بحث فرهنگ؛ توجه ویژه ای به احساس و اندیشه می شود و رفتارهای جمعی که بخشی از فرهنگ اجتماعی است، بدین شکل نظام پیدا می کنند .طبعاً انسان اگر به موطن خود تعلق خاطر داشته باشد، سعی خواهد کرد متناسب و در خور تاریخ سرزمین و دیارش رفتار کند. پس باید قدر تاریخ ، فرهنگ و آداب و رسومی که سینه به سینه به ما ارث رسیده را بدانیم و آنها از حالت روایت و تاریخ شفاهی خارج کنیم و به صورت مدون ثبت و ضبط نماییم. چرا که هر پیرمرد و پیرزنی در واقع کتابخانه ای بزرگ است که می توان اطلاعات ارزشمند آنها را مکتوب و ماندگار کرد.
به همین جهت در این یادداشت قصد دارم  به یک مهارت و یک سرگرمی که در سال های نه چندان دور رایج بود و اینک تقریبا به بوته فراموشی سپرده شده، اشاره کنم تا نسل جدید با آنها به طور نسبی آشنا شوند:
.
۱- قص الاثر
قص الاثر مهارت و توانایی خارق العاده ای است  که برخی افراد در گذشته از آن بهره مند بودند. این افراد به واسطه دید بسیار قوی که داشتند، از یک یا چند نشانه و سرنخ، می توانستند مساله مبهم پیش آمده را به نتیجه برساندند. با کمک این تخصص آنها به راحتی مسیر حرکت کاروان‌ها، رد پای حیوانات گم شده ، رد پای حیوانات وحشی و رد پای دزدها را  ردیابی می‌کردند و مو‌فق به کشف سرقت و دستگیری سارقان می شدند. قابل ذکر است که تحلیل نوع اثر باقی مانده از انسان یا حیوان ، یک توانایی فطری است که ناشی از مهارت بینایی و هوش قوی است و تنها افراد خاصی از این نعمت برخوردارند. امروزه این مهارت ویژه در نیروی نظامی به صورت تخصصی آموزش داده می‌شود.

این مهارت قابل تامل در قدیم تاثیر فوق العاده ای درحفظ امنیت منطقه داشته است. در این زمینه می توان از طایفه آل حمید در رامشیر نام برد که  در قدیم صاحب این موهیت بوده اند و کم و بیش نیز حفظ شده است.
۲- بازی اچعاب
روی پای گوسفند، کمی بالای سم، استخوان مربع شکلی وجود دارد که به آن چعب می گویند. در قدیم بازی دو نفره ای به عنوان سرگرمی رواج داشته که در این بازی این استخوان ها را به رنگ های مختلفی رنگ و نقره کاری می کردند تا چعب سنگین شود. چعب بزرگ را “صول” می‌گویند.
شیوه بازی هم به این شکل بود که به فاصله ی سه متر، دو حفره در امتداد هم در زمین می کردند و افراد به نوبت چعب را از آن فاصله ی معین به داخل حفره می انداختند.
اگر فردی بتواند در دو مرحله نوبت خود ، دو چعب خود را در حفره ها قرار دهد، موفق می شود یک چعب از رقیب خود به عنوان پاداش دریافت کند. در این بازی هر فردی بتواند چعب دیگری را بزند، امتیازی به او اختصاص داده می شود.
این بازی ها علاوه بر سرگرمی کارکرد و تاثیر اجتماعی نیز داشتند. چون علاقه انسان به بازی با کشف محیط اطراف ارتباط مستقیم دارد. امروزه جامعه شناسان بازی را وسیله ای برای تمرین در زندگی اجتماعی توصیف می کنند.

امیدوارم با نگارش و ثبت آداب و رسوم قدیم هویت فرهنگی رامشیر را بیش از پیش غنی تر کنیم و پلی استوار بین قدما و نسل جدید برقرار کنیم تا نگاهی ستایش آمیز به شهر و فرهنگ خود داشته باشند.