جُستاری کوتاه در باب چرایی نام‌گذاری روستای سِن

نام‌ها در ذات خود دارای چیستی اند و به تمامی موجودات؛ چه جان‌دار و چه بی‌جان زندگی می‌بخشند و این نام‌ها هستند که سبب شناخته شدن و ماندگاری ما می‌شوند. این نکته زمانی گیرا و نغز به نظر می‌رسد که بدانیم روستا‌های ما هم در خود یک کیستی دارند که با دانستن چرایی نام آن‌ها می‌توان سبب شناخت‌ و ماندگاری‌شان گردید. یکی از این روستا‌ها که در هستی خود دارای یک گذشته‌ی پر فراز و نشیب است، روستای سِن است. این آبادی در روزگاران بسیار دور در کنار رودخانه‌ی جراحی و در نزدیکی خلفباد (رامشیر کنونی) برای سکونت انتخاب گردید. روستای یاد شده در آغازِ موجودیتِ خود نامی نداشت. در رودخانه‌ی گفته شده که از کنار روستا گذر می‌کرد دو آبگیر وجود داشت که نخستین آبگیر در تلمبه‌خانه‌ی نزدیک روستای سن و دیگری نرسیده به روستای نوشادی‌ قرار داشت که امروزه هم، هنگامی که آب رودخانه به پایین‌ترین سطح خود می‌رسد آثار آن نمایان می‌شود. بنا بر گفتارهای قدیمیان روستا، این آبگیر‌ها از سنگ‌های سفت و سیمانی‌شکل بودند که قبل از حضور نخستین ساکنان روستا وجود داشتند. این خصیصه‌ی سنگی و سیمانی‌شکل بودن آبگیر‌ها روستا را از خطرات احتمالی حفظ می‌کرد. گفتنی است که اهالی روستا از سطح سیمانی کف رودخانه برای شد و آمد به آن سمت رودخانه استفاده می‌کردند. استحکام این سنگ‌ها به گونه‌ای بود که امکان ویرانی و خرابی نداشت و در برابر فشار آب ایستادگی می‌کرد. همان‌گونه که بیان شد چون سنگ‌های تشکیل دهنده‌، بسیار سفت و سخت بودند، واژه‌ی (سِن) برای سنگ‌های سفت این آبگیر‌ها از سوی اهالی به‌کار برده می‌شد که بعدها به روستا اطلاق گردید و به مرور زمان به روستای سِن شهرت یافت و بدین نام منتسب گردید. بدین‌ ترتیب واژه‌ی سِن در واقع از همین سنگ‌های سفت و سیمانی‌گون گرفته شده است.
بدیهی است که این آبگیرهای سنگی، نقش برجسته‌ای در حفظ و رشد روستا داشته است و اطمینان از استحکام و استواری سنگ‌های آن در برابر آب رودخانه، سبب ساخت و ساز‌ و گسترش روستا در درازنای زمان گشته است.