میم مثل معلم (برای معلمان جاوید نام شهرم)

خوب که بنگریم می بینیم عشقِ بی نهایت برای “معلّمی کردن و معّلم بودن” در وجود همه معلمان این دیار جاری است.

عشقی آبی و آسمانی که در کالبد حیات ِسرزمین پرافتخارمان جان می دَمد و به روح فرزندانِ این مرز و بومِ پُر گُهــر بالندگی، عزت، سربلندی، فرهیختگی، دانایی، آزادگی، استقلال و روشنی می بخشد.

نام معلم یادآور تلاش خستگی ناپذیر و فداکاری های بی نظیر مادر الفبای رامشیر است که در کلاس درس محبت، واژه ها را خوب معنا می کرد:

روز یعنی پرواز، رود یعنی حرکت، چشمه یعنی مهربانی، مرداب یعنی جهل و طوفان یعنی …

این نام یادآور مِهر آموزگاری است که در زمان بیماری هم دانش آموزان خود را تنها نگذاشت. او به هنگام عزیمت برای شیمی درمانی (قبل از عروج روح ملکوتی اش به آسمان ها) آیات نور و کوثر را بر تن پوش های عفّت به شاگردانش می آموخت تا هنر جادویی عاشقانه زیستن، ذره ذره سوختن و حرف به حرف آموختن را به دانش آموزان بیاموزد. بدون شک آیندگان از او به عنوان جلــوه روشنی از فداکاری، فرهیختگی، عاشقی و مسئولیت پذیری یاد می کنند.

تواضع، فروتنی و مهربانی از ویژگی های نمایان و درخشان معلم و مدیر اخلاق مدار سال های نه چندان دور مدارس رامشیر است. کسی که نگاه و صدایش پر از حس دل انگیز عطوفت، خوش خلقی و صمیمیت بود. همان که تا آخرین لحظات زندگی با احساس پاک و عشق ناب این شعر زیبا را عاشقانه زمزمه می کرد:

هر که را عشق نباشد نتوان زنده شمرد

و آنکه جانش ز محبت اثری یافت نمرد

همه معلمان این سرزمین به پاس تلاش ها و فداکاری های بی نظیر شایسته تکریم و قدردانی هستند. به ویژه معلمانی که برای تعلیم و تربیت آینده سازان این سرزمین از اعماقِ جان مایه گذاشتند و اکنون در دل خاک آرمیده اند.

به قول حضرت حافظ:

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریده عالم دوام ما